|
|
(Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) |
Linia 9: |
Linia 9: |
| ==BIOGRAM== | | ==BIOGRAM== |
| <p>Urodzony 1 stycznia 1917 w Wiedniu; syn Maurycego Axera, adwokata, i Fryderyki Ernestyny z domu Schuster. W 1920 przeniósł się wraz z rodziną do Polski. Cztery lata później podjął naukę w prywatnej szkole powszechnej im. H. Jordana we Lwowie. Tam w 1931 założył wraz z kolegami pismo „Gaudeamus. Miesięcznik pan-gimnazjalny”; w pierwszym numerze ukazał się jego wiersz („Narody piekielnym wybuchną wulkanem...”) i przekład utworu Fryderyka Schillera „Na początku nowego stulecia”. W następnym roku został przeniesiony do II Państwowego Gimnazjum im. K. Szajnochy. Tam w 1933 zawiązał lwowską sekcję „Kuźni Młodych” i zajmował się selekcją wierszy. Na łamach tego pisma debiutował w 1934 jako poeta utworem „Droga” (nr 8). Po zdaniu matury w 1935 został słuchaczem powołanego przez Leona Schillera Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST) w Warszawie. Rok później po raz pierwszy asystował reżyserom: Krystynie Sewerynównie i Maksymilianowi Wiskindowi przy przedstawieniu ''Orfeusz'' J. Cocteau, wystawionym jako warsztat teatralny w PIST. Następnie kilkakrotnie był asystentem L. Schillera. Jako samodzielny reżyser debiutował jednoaktówką ''Księżyc nad Karybami'' E. O’Neilla wystawioną na imieniny Aleksandra Zelwerowicza w lutym 1937. W czerwcu 1939 uzyskał dyplom reżyserski. Gdy wybuchła wojna, znajdował się we Lwowie. W pierwszych dniach września zgłosił się do wojska, ale nie został przyjęty. Podczas próby ucieczki ze Lwowa po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną został zatrzymany przez Rosjan we wsi Majdan i wrócił do domu. W październiku rozpoczął pracę przy porządkowaniu lwowskiej biblioteki teatralnej. W 1940-41 był asystentem, reżyserem i aktorem (w niewielkich rolach) w przedstawieniach Państwowego Polskiego Teatru Dramatycznego. Ponadto pracował w radiu lwowskim jako autor słuchowisk, m.in. o Mickiewiczu, Beethovenie, tańcach klasycznych. W czerwcu 1941, po zajęciu Lwowa przez wojska niemieckie i ogłoszeniu zarządzenia o przymusowej pracy dla mieszkańców miasta, pracował jako lakiernik w warsztatach samochodowych prowadzonych przez SS, a następnie przez kilkanaście miesięcy jako ślusarz. 6 grudnia 1942 zdołał dotrzeć do Warszawy. Do 1944 przebywał pod przybranym nazwiskiem Walerian Gomólski w mieszkaniu Jana i Jerzego Kreczmarów na Żoliborzu. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako fotoreporter w zgrupowaniu Żyrafa; po upadku Powstania dostał się do Stalagu XI-A w Altengrabow pod Magdeburgiem, w którym przebywał do jego wyzwolenia przez Amerykanów. Następnie spędził kilka miesięcy w Halberstadt, po czym wrócił do kraju. Od lipca 1945 pracował jako reżyser w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi. W 1946 złożył w warszawskim wydawnictwie „Czytelnik” tom wierszy dla dzieci, który nie został opublikowany. We wrześniu 1947 podjął równolegle pracę wykładowcy na Wydziale Reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (PWST) z siedzibą w Łodzi, a od 1949 w Warszawie; pełnił także funkcję dziekana (1950-51), a następnie prodziekana (1952-56) tego wydziału. W lutym 1948 debiutował jako adaptator inscenizacją noweli Bolesława Prusa ''Omyłka'', wystawioną w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Po przeniesieniu w 1949 Teatru Kameralnego Domu Żołnierza do Warszawy i przemianowaniu go na Teatr Współczesny został jego kierownikiem artystycznym, funkcję tę pełnił do końca 1954. W 1950 rozpoczął wieloletnią współpracę z pismem „Teatr”, ogłaszał tu artykuły na temat teatru, gry aktorskiej, wspomnienia (m.in. podp. e.a.) oraz do 1970 stały felieton pt. ''Listy ze sceny''. 1 stycznia 1955 po połączeniu zespołu Teatru Współczesnego z zespołem Teatru Narodowego przejął obowiązki dyrektora tej instytucji. W tymże roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego PWST. W czerwcu 1956 wyjechał wraz z zespołem Teatru Narodowego do Paryża na występy w ramach Festiwalu Teatru Narodów. Jesienią następnego roku zrezygnował z prowadzenia Teatru Narodowego i wrócił do Teatru Współczesnego, gdzie w 1958-81 był dyrektorem, a także reżyserem wielu przedstawień. W tym czasie wielokrotnie reżyserował także za granicą, m.in. w Institute for Advanced Studies in the Theatre Arts w Nowym Jorku (1962), w Akademickim Wielkim Teatrze Dramatycznym w Leningradzie (1963, 1969, 1979), w Schauspielhaus w Düsseldorfie (1966, 1968, 1970, 1972) i Kammerspiele w Monachium (1972), w Toneelgroep Ensamble w Amsterdamie (1967), w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu (1973, 1974, 1976, 1977, 1980, 1981), w Schauspielhaus w Zurychu (1978, 1979). Sztuki w jego reżyserii były także emitowane w Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia. Artykuły i recenzje publikował m.in. w „Dialogu”; w 1979-2000 na łamach tego pisma ukazywał się także cykl jego felietonów wspomnieniowych pt. ''Kartka z pamiętnika''. Po rezygnacji z prowadzenia Teatru Współczesnego do 1994 reżyserował głównie w wiedeńskim Burgtheater oraz w teatrach Berlina Zachodniego: Hochschule der Künste, Schloßpark-Theater i Schiller-Theater. Następnie ponownie reżyserował do 2001 w Polsce, głównie w Teatrze Współczesnym. W 1992-93 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady do spraw Kultury przy Prezydencie RP. Otrzymał wiele nagród, m.in.: Nagrodę Państwową I stopnia w sekcji teatru (1955), nagrodę im. L. Schillera przyznawaną przez SPATiF za całokształt twórczości (1955), nagrodę im. T. Boya Żeleńskiego przyznawaną przez SDP (1960), nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za twórczość artystyczną w latach 1960-62 (1963), nagrodę m. stołecznego Warszawy (1979), nagrodę im. S.I. Witkiewicza za upowszechnianie polskiej kultury teatralnej za granicą przyznawaną przez Sekcję Krytyki Teatralnej Polskiego Ośrodka ITI (1993), nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2007), nagrodę „Dzieło Życia” przyznaną przez Samorząd Województwa Mazowieckiego za całokształt twórczości artystycznej (2008), ponadto nagrodę Ministra Kultury i Sztuki ZSRR za zasługi w krzewieniu współpracy kulturalnej między Polską a Związkiem Radzieckim (1970), Dyplom Ministerstwa Kultury ZSRR (1979). W 2008 zyskał tytuł Honorowego Obywatela Stolicy. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952), Orderem Sztandaru Pracy II (1954) i I (1981) klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1959), odznaczeniem Zasłużony dla Kultury Polskiej (1989).</p> | | <p>Urodzony 1 stycznia 1917 w Wiedniu; syn Maurycego Axera, adwokata, i Fryderyki Ernestyny z domu Schuster. W 1920 przeniósł się wraz z rodziną do Polski. Cztery lata później podjął naukę w prywatnej szkole powszechnej im. H. Jordana we Lwowie. Tam w 1931 założył wraz z kolegami pismo „Gaudeamus. Miesięcznik pan-gimnazjalny”; w pierwszym numerze ukazał się jego wiersz („Narody piekielnym wybuchną wulkanem...”) i przekład utworu Fryderyka Schillera „Na początku nowego stulecia”. W następnym roku został przeniesiony do II Państwowego Gimnazjum im. K. Szajnochy. Tam w 1933 zawiązał lwowską sekcję „Kuźni Młodych” i zajmował się selekcją wierszy. Na łamach tego pisma debiutował w 1934 jako poeta utworem „Droga” (nr 8). Po zdaniu matury w 1935 został słuchaczem powołanego przez Leona Schillera Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST) w Warszawie. Rok później po raz pierwszy asystował reżyserom: Krystynie Sewerynównie i Maksymilianowi Wiskindowi przy przedstawieniu ''Orfeusz'' J. Cocteau, wystawionym jako warsztat teatralny w PIST. Następnie kilkakrotnie był asystentem L. Schillera. Jako samodzielny reżyser debiutował jednoaktówką ''Księżyc nad Karybami'' E. O’Neilla wystawioną na imieniny Aleksandra Zelwerowicza w lutym 1937. W czerwcu 1939 uzyskał dyplom reżyserski. Gdy wybuchła wojna, znajdował się we Lwowie. W pierwszych dniach września zgłosił się do wojska, ale nie został przyjęty. Podczas próby ucieczki ze Lwowa po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną został zatrzymany przez Rosjan we wsi Majdan i wrócił do domu. W październiku rozpoczął pracę przy porządkowaniu lwowskiej biblioteki teatralnej. W 1940-41 był asystentem, reżyserem i aktorem (w niewielkich rolach) w przedstawieniach Państwowego Polskiego Teatru Dramatycznego. Ponadto pracował w radiu lwowskim jako autor słuchowisk, m.in. o Mickiewiczu, Beethovenie, tańcach klasycznych. W czerwcu 1941, po zajęciu Lwowa przez wojska niemieckie i ogłoszeniu zarządzenia o przymusowej pracy dla mieszkańców miasta, pracował jako lakiernik w warsztatach samochodowych prowadzonych przez SS, a następnie przez kilkanaście miesięcy jako ślusarz. 6 grudnia 1942 zdołał dotrzeć do Warszawy. Do 1944 przebywał pod przybranym nazwiskiem Walerian Gomólski w mieszkaniu Jana i Jerzego Kreczmarów na Żoliborzu. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako fotoreporter w zgrupowaniu Żyrafa; po upadku Powstania dostał się do Stalagu XI-A w Altengrabow pod Magdeburgiem, w którym przebywał do jego wyzwolenia przez Amerykanów. Następnie spędził kilka miesięcy w Halberstadt, po czym wrócił do kraju. Od lipca 1945 pracował jako reżyser w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi. W 1946 złożył w warszawskim wydawnictwie „Czytelnik” tom wierszy dla dzieci, który nie został opublikowany. We wrześniu 1947 podjął równolegle pracę wykładowcy na Wydziale Reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (PWST) z siedzibą w Łodzi, a od 1949 w Warszawie; pełnił także funkcję dziekana (1950-51), a następnie prodziekana (1952-56) tego wydziału. W lutym 1948 debiutował jako adaptator inscenizacją noweli Bolesława Prusa ''Omyłka'', wystawioną w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Po przeniesieniu w 1949 Teatru Kameralnego Domu Żołnierza do Warszawy i przemianowaniu go na Teatr Współczesny został jego kierownikiem artystycznym, funkcję tę pełnił do końca 1954. W 1950 rozpoczął wieloletnią współpracę z pismem „Teatr”, ogłaszał tu artykuły na temat teatru, gry aktorskiej, wspomnienia (m.in. podp. e.a.) oraz do 1970 stały felieton pt. ''Listy ze sceny''. 1 stycznia 1955 po połączeniu zespołu Teatru Współczesnego z zespołem Teatru Narodowego przejął obowiązki dyrektora tej instytucji. W tymże roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego PWST. W czerwcu 1956 wyjechał wraz z zespołem Teatru Narodowego do Paryża na występy w ramach Festiwalu Teatru Narodów. Jesienią następnego roku zrezygnował z prowadzenia Teatru Narodowego i wrócił do Teatru Współczesnego, gdzie w 1958-81 był dyrektorem, a także reżyserem wielu przedstawień. W tym czasie wielokrotnie reżyserował także za granicą, m.in. w Institute for Advanced Studies in the Theatre Arts w Nowym Jorku (1962), w Akademickim Wielkim Teatrze Dramatycznym w Leningradzie (1963, 1969, 1979), w Schauspielhaus w Düsseldorfie (1966, 1968, 1970, 1972) i Kammerspiele w Monachium (1972), w Toneelgroep Ensamble w Amsterdamie (1967), w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu (1973, 1974, 1976, 1977, 1980, 1981), w Schauspielhaus w Zurychu (1978, 1979). Sztuki w jego reżyserii były także emitowane w Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia. Artykuły i recenzje publikował m.in. w „Dialogu”; w 1979-2000 na łamach tego pisma ukazywał się także cykl jego felietonów wspomnieniowych pt. ''Kartka z pamiętnika''. Po rezygnacji z prowadzenia Teatru Współczesnego do 1994 reżyserował głównie w wiedeńskim Burgtheater oraz w teatrach Berlina Zachodniego: Hochschule der Künste, Schloßpark-Theater i Schiller-Theater. Następnie ponownie reżyserował do 2001 w Polsce, głównie w Teatrze Współczesnym. W 1992-93 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady do spraw Kultury przy Prezydencie RP. Otrzymał wiele nagród, m.in.: Nagrodę Państwową I stopnia w sekcji teatru (1955), nagrodę im. L. Schillera przyznawaną przez SPATiF za całokształt twórczości (1955), nagrodę im. T. Boya Żeleńskiego przyznawaną przez SDP (1960), nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za twórczość artystyczną w latach 1960-62 (1963), nagrodę m. stołecznego Warszawy (1979), nagrodę im. S.I. Witkiewicza za upowszechnianie polskiej kultury teatralnej za granicą przyznawaną przez Sekcję Krytyki Teatralnej Polskiego Ośrodka ITI (1993), nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2007), nagrodę „Dzieło Życia” przyznaną przez Samorząd Województwa Mazowieckiego za całokształt twórczości artystycznej (2008), ponadto nagrodę Ministra Kultury i Sztuki ZSRR za zasługi w krzewieniu współpracy kulturalnej między Polską a Związkiem Radzieckim (1970), Dyplom Ministerstwa Kultury ZSRR (1979). W 2008 zyskał tytuł Honorowego Obywatela Stolicy. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952), Orderem Sztandaru Pracy II (1954) i I (1981) klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1959), odznaczeniem Zasłużony dla Kultury Polskiej (1989).</p> |
− | <p>Był związany z Bronisławą Kreczmarówną, nauczycielką i redaktorką, z którą ma syna Jerzego (ur. 1946), z Zofią Mrozowską, aktorką, z tego związku urodził się syn Andrzej (ur. 1955), z Ewą Starowieyską, scenografką. Zmarł 5 sierpnia 2012 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.</p> | + | <p>Był związany z Bronisławą Kreczmarówną, nauczycielką i redaktorką, z którą miał syna Jerzego (ur. 1946), z Zofią Mrozowską, aktorką, z tego związku urodził się syn Andrzej (ur. 1955), z Ewą Starowieyską, scenografką. Zmarł 5 sierpnia 2012 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.</p> |
| </div> <!-- biogram --> | | </div> <!-- biogram --> |
| | | |
Linia 23: |
Linia 23: |
| <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w „Teatrze” w 1954-1957.</p> | | <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w „Teatrze” w 1954-1957.</p> |
| <li> [[#Sprawy teatralne|Sprawy teatralne]]. [Felietony]. Wwa: PIW 1966, 365 s.</li> | | <li> [[#Sprawy teatralne|Sprawy teatralne]]. [Felietony]. Wwa: PIW 1966, 365 s.</li> |
− | <p class='block'>Wybór tekstów druk. w „Teatrze” w 1958-1965 w cyklu pt. „Listy ze sceny”. Zob. poz. 1 i 4.</p> | + | <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w „Teatrze” w 1958-1965 w cyklu pt. „Listy ze sceny”. Zob. poz. 1 i 4.</p> |
| <li> [[#Ćwiczenia pamięci|Ćwiczenia pamięci]]. [Felietony i wspomnienia]. Por. poz. 5.</li> | | <li> [[#Ćwiczenia pamięci|Ćwiczenia pamięci]]. [Felietony i wspomnienia]. Por. poz. 5.</li> |
− | <p class='volumeDescription'>[Seria pierwsza]. Wwa: PIW 1984, 265 s.</p> | + | <p class='volumeDescription'>[Seria pierwsza]. Wwa: PIW 1984, 265 s. Por. poz. 7.</p> |
| <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w czasopismach, gł. w „Dialogu” (1960-1984) w cyklu „Kartka z pamiętnika”.</p> | | <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w czasopismach, gł. w „Dialogu” (1960-1984) w cyklu „Kartka z pamiętnika”.</p> |
| <p class='volumeDescription'>Seria druga. Wwa: PIW 1991, 205 s.</p> | | <p class='volumeDescription'>Seria druga. Wwa: PIW 1991, 205 s.</p> |
Linia 34: |
Linia 34: |
| <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w czasopismach, gł. w „Dialogu” (1998-2003) w cyklu „Kartka z pamiętnika”.</p> | | <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w czasopismach, gł. w „Dialogu” (1998-2003) w cyklu „Kartka z pamiętnika”.</p> |
| <li> [[#Kłopoty młodości, kłopoty starości|Kłopoty młodości, kłopoty starości]]. [Felietony]. Kr.: WL 2006, 218 s.</li> | | <li> [[#Kłopoty młodości, kłopoty starości|Kłopoty młodości, kłopoty starości]]. [Felietony]. Kr.: WL 2006, 218 s.</li> |
− | <p class='block'>Wybór tekstów druk. w „Teatrze” w cyklu pt. „Listy ze sceny” w 1965-1970. Zob. poz. 1 i 2.</p> | + | <p class='comment'>Wybór tekstów druk. w „Teatrze” w cyklu pt. „Listy ze sceny” w 1965-1970. Zob. poz. 1 i 2.</p> |
| <li> [[#Z pamięci|Z pamięci]]. [Wspomnienia i opowiadania]. Wwa: Iskry 2006, 443 s.</li> | | <li> [[#Z pamięci|Z pamięci]]. [Wspomnienia i opowiadania]. Wwa: Iskry 2006, 443 s.</li> |
| <p class='comment'>Wybór tekstów z poz. 3. – Nagroda Specjalna Sekcji Krytyków Teatr. Pol. Ośrodka ITI w 2007.</p> | | <p class='comment'>Wybór tekstów z poz. 3. – Nagroda Specjalna Sekcji Krytyków Teatr. Pol. Ośrodka ITI w 2007.</p> |
| + | <li> Notatki z pracy. Wybór i red.: A. Rabińska. Warszawa: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego 2017, 240 s. Biblioteka Instytutu Teatralnego.</li> |
| + | <p class='comment'>Zbiór esejów i wypowiedzi Erwina Axera o teatrze i reżyserii (publikowanych i niepublikowanych) przygotowany z okazji 100-lecia urodzin artysty.</p> |
| + | <li>Polsko-niemieckie ćwiczenia pamięci = Polnisch-deutsche Gedächtnisübungen. Wybór: E. Baniewicz, A. Rabińska. Tłum.: A. Ritter-Jasinska, H. Rosenau, A. Volk. Warszawa: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego 2017, 305 s. Por. poz. 3.</li> |
| + | <p class='comment'>Tekst w jęz. pol. i niem. Oprawne w kierunku przeciwstawnym.</p> |
| + | |
| </ol> | | </ol> |
| ===Listy=== | | ===Listy=== |
Linia 50: |
Linia 55: |
| <p class='comment'>Nagroda państwowa II stopnia za insc. i reż.</p> | | <p class='comment'>Nagroda państwowa II stopnia za insc. i reż.</p> |
| <li> A. Maliszewski: Droga do Czarnolasu. Sztuka w 3 aktach. Oprac. dla zespołów świetlicowych: E. Axer, O. Axer, J. Kreczmar. Pogadanka przed kurtyną i uwagi dla reżysera A. Birkenmajerowej. Wwa: Sztuka 1954, 187 s.</li> | | <li> A. Maliszewski: Droga do Czarnolasu. Sztuka w 3 aktach. Oprac. dla zespołów świetlicowych: E. Axer, O. Axer, J. Kreczmar. Pogadanka przed kurtyną i uwagi dla reżysera A. Birkenmajerowej. Wwa: Sztuka 1954, 187 s.</li> |
− | <li> E. Zegadłowicza i M. Koszyc: Domek z kart. Scenariusz telewizyjny: E. Axer, S. Wohl. Wyst.: Reż.: E. Axer. TVP 1954.</li> | + | <li> E. Zegadłowicz, M. Koszyc: Domek z kart. Scenariusz telewizyjny: E. Axer, S. Wohl. Wyst.: Reż.: E. Axer. TVP 1954.</li> |
| <p class='comment'>Scenariusz oparty na insc. w T. Współcz. w W-wie. Zob. poz. 4.</p> | | <p class='comment'>Scenariusz oparty na insc. w T. Współcz. w W-wie. Zob. poz. 4.</p> |
| <li> T. Dorst: Zakręt. Przekł. D. Żmij. Oprac. tekstu: E. Axer. Wyst.: Reż.: E. Axer. TVP 1961.</li> | | <li> T. Dorst: Zakręt. Przekł. D. Żmij. Oprac. tekstu: E. Axer. Wyst.: Reż.: E. Axer. TVP 1961.</li> |
Linia 58: |
Linia 63: |
| | | |
| <div id='secondary'> | | <div id='secondary'> |
| + | |
| ==OPRACOWANIA (wybór)== | | ==OPRACOWANIA (wybór)== |
| | | |
Linia 81: |
Linia 87: |
| <li> Axer Erwin (1917-83). [W:] The Concise Oxford Companion to the Theatre. [Red.:] Ph. Hartnoll, P. Found. Oxford 1996.</li> | | <li> Axer Erwin (1917-83). [W:] The Concise Oxford Companion to the Theatre. [Red.:] Ph. Hartnoll, P. Found. Oxford 1996.</li> |
| <li> Erwin Axer 1917-2012 [on-line] 2017 [dostęp: 28 lutego 2018 roku]. Dostępny w Internecie: https://artsandculture.google.com/exhibit/pAIyUMCpBX6cJA [wirtualna wystawa przygotowana przez Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w trzech językach (polskim, angielskim i niemieckim) na platformie Google Arts & Culture.</li> | | <li> Erwin Axer 1917-2012 [on-line] 2017 [dostęp: 28 lutego 2018 roku]. Dostępny w Internecie: https://artsandculture.google.com/exhibit/pAIyUMCpBX6cJA [wirtualna wystawa przygotowana przez Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w trzech językach (polskim, angielskim i niemieckim) na platformie Google Arts & Culture.</li> |
| + | <li> E. Axer [on-line] 2019 [dostęp 10 stycznia 2019 roku]. Dostępny w Internecie: https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/erwin-axer,1539.html.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 106: |
Linia 113: |
| <li> B. DANOWICZ: O Erwinie Axerze. „Tydzień” 1977 nr 6.</li> | | <li> B. DANOWICZ: O Erwinie Axerze. „Tydzień” 1977 nr 6.</li> |
| <li> M. FIK: O ograniczeniach „wierności sobie”. W tejże: Sezony teatralne. Wwa 1977.</li> | | <li> M. FIK: O ograniczeniach „wierności sobie”. W tejże: Sezony teatralne. Wwa 1977.</li> |
− | <li> A. GRODZICKI: A. W tegoż: Reżyserzy polskiego teatru. Wwa 1979.</li> | + | <li> A. GRODZICKI: Axer. W tegoż: Reżyserzy polskiego teatru. Wwa 1979.</li> |
− | <li> Z. GREŃ: A. W tegoż: Teatr zamknięty. Kr.; Wr. 1984.</li> | + | <li> Z. GREŃ: Axer. W tegoż: Teatr zamknięty. Kr.; Wr. 1984.</li> |
| <li> J. BOŃCZA-SZABLOWSKI: Europejczyk. „Rzeczpospolita” 2000 nr 70.</li> | | <li> J. BOŃCZA-SZABLOWSKI: Europejczyk. „Rzeczpospolita” 2000 nr 70.</li> |
| <li> E. BERBERYUSZ: W czepku urodzony. Między życiem a teatrem. „Rzeczpospolita” 2003 nr 132.</li> | | <li> E. BERBERYUSZ: W czepku urodzony. Między życiem a teatrem. „Rzeczpospolita” 2003 nr 132.</li> |
Linia 113: |
Linia 120: |
| <li> J. DERKACZEW: Erwin Axer skończył 90 lat. „Gaz. Wybor.” 2007 nr 1.</li> | | <li> J. DERKACZEW: Erwin Axer skończył 90 lat. „Gaz. Wybor.” 2007 nr 1.</li> |
| <li> K. MASŁOŃ: Dwa teatry. „Rzeczpospolita” 2011 nr 134.</li> | | <li> K. MASŁOŃ: Dwa teatry. „Rzeczpospolita” 2011 nr 134.</li> |
− | <li> E. BANIEWICZ: Erwin Axer.</li> | + | <li> E. BANIEWICZ: Erwin Axer – pan z niegdysiejszej bajki. „Twórczość” 2012 nr 11.</li> |
− | <li> pan z niegdysiejszej bajki. „Twórczość” 2012 nr 11.</li>
| + | |
| <li> J. CIEŚLAK: Europejczyk w teatrze. „Rzeczpospolita” 2012 nr 183.</li> | | <li> J. CIEŚLAK: Europejczyk w teatrze. „Rzeczpospolita” 2012 nr 183.</li> |
− | <li> J. DERKACZEW: A. – lwowiak na zawsze. „Gaz. Wybor.” [online] z 7 sierpnia 2012 [dostęp 28 sierpnia 2013]. Dostępny w Internecie: [http://wyborcza.pl/1,75475,12265689,Axer___lwowiak_na_zawsze.htmlV http://wyborcza.pl/1,75475,12265689,Axer___lwowiak_na_zawsze.htmlV].</li> | + | <li> J. DERKACZEW: Axer – lwowiak na zawsze. „Gaz. Wybor.” [online] z 7 sierpnia 2012 [dostęp 28 sierpnia 2013]. Dostępny w Internecie: [http://wyborcza.pl/1,75475,12265689,Axer___lwowiak_na_zawsze.htmlV http://wyborcza.pl/1,75475,12265689,Axer___lwowiak_na_zawsze.htmlV].</li> |
| <li> J. MAJCHEREK: Notatki o Erwinie Axerze [online] dwutygodnik.com 2012 nr 90 [dostęp 4 września 2013]. Dostępny w Internecie: [http://www.dwutygodnik.com/artykul/3921-notatki-o-axerze.html http://www.dwutygodnik.com/artykul/3921-notatki-o-axerze.html]. Druk w wersji rozszerz.: „Zesz. Lit.” 2012 nr 4.</li> | | <li> J. MAJCHEREK: Notatki o Erwinie Axerze [online] dwutygodnik.com 2012 nr 90 [dostęp 4 września 2013]. Dostępny w Internecie: [http://www.dwutygodnik.com/artykul/3921-notatki-o-axerze.html http://www.dwutygodnik.com/artykul/3921-notatki-o-axerze.html]. Druk w wersji rozszerz.: „Zesz. Lit.” 2012 nr 4.</li> |
| <li> V. OZMINKOWSKI: Testament Europejczyka. „Newsweek Polska” 2012 nr 33.</li> | | <li> V. OZMINKOWSKI: Testament Europejczyka. „Newsweek Polska” 2012 nr 33.</li> |
Linia 122: |
Linia 128: |
| <li> K. MIESZKOWSKI: Axer; A. SCHILLER: Erwin Axer – sztuka życia, sztuka umierania. „Not. Teatr.” 2012/2013 nr 68/69.</li> | | <li> K. MIESZKOWSKI: Axer; A. SCHILLER: Erwin Axer – sztuka życia, sztuka umierania. „Not. Teatr.” 2012/2013 nr 68/69.</li> |
| <li> I. KRUK: www.listyzesceny.pl.; J. MAJCHEREK: Wiedeńczyk. „Nietak-t” 2014 nr 16/17.</li> | | <li> I. KRUK: www.listyzesceny.pl.; J. MAJCHEREK: Wiedeńczyk. „Nietak-t” 2014 nr 16/17.</li> |
| + | <li> J. MAJCHEREK: Kto to był Erwin Axer? Erwin Axer: w stulecie urodzin. „Tyg. Powsz.” 2017 nr 48.</li> |
| + | <li> M. NAPIONTKOWA: Mentor i buntownik. „Teatr” 2017 nr 12. </li> |
| + | <li> M. RADZIWON: Pożenić Stanisławskiego z Brechtem, albo wycofać się z tej historii. „Teatr” 2017 nr 12.</li> |
| + | <li> P. ZAREMBA: Reżyser słowa i sensu. „W Sieci” 2017 nr 5.</li> |
| + | <li> M. ZIELIŃSKA: Biblioteka Erwina Axera. „Didaskalia” 2018 nr 143.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 154: |
Linia 165: |
| <li> Z. GREŃ: Partner. „Życie Lit.” 1984 nr 52/53.</li> | | <li> Z. GREŃ: Partner. „Życie Lit.” 1984 nr 52/53.</li> |
| <li> E. BANIEWICZ: Postawa humanisty. „Teatr” 1985 nr 5.</li> | | <li> E. BANIEWICZ: Postawa humanisty. „Teatr” 1985 nr 5.</li> |
− | <li> A. HAUSBRANDT: A. „Widnokręgi” 1985 nr 2.</li> | + | <li> A. HAUSBRANDT: Axer. „Widnokręgi” 1985 nr 2.</li> |
| <li> B. JASIŃSKI: Axer by Axer. „Mies. Lit.” 1985 nr 2.</li> | | <li> B. JASIŃSKI: Axer by Axer. „Mies. Lit.” 1985 nr 2.</li> |
− | <li> A. KUŚNIEWICZ: Moje wędrówki z A. „Dialog” 1985 nr 2.</li> | + | <li> A. KUŚNIEWICZ: Moje wędrówki z Axerem. „Dialog” 1985 nr 2.</li> |
| <li> J. MAJCHEREK: Axer i sprawa korzeni. „Dialog” 1985 nr 2.</li> | | <li> J. MAJCHEREK: Axer i sprawa korzeni. „Dialog” 1985 nr 2.</li> |
| <li> J. MARX: Fakty, plotki, anegdoty. „Odrodzenie” 1985 nr 20.</li> | | <li> J. MARX: Fakty, plotki, anegdoty. „Odrodzenie” 1985 nr 20.</li> |
Linia 162: |
Linia 173: |
| <li> L. SOKÓŁ: Erwina Axera poszukiwania minionego czasu. „Nowe Książ.” 1985 nr 7/8, przekł. ang. pt.: Erwin Axer return to his past. [Przeł]. L. Wiewiórkowki. „Polish Art Studies”, Wr. 1987 [t. 8].</li> | | <li> L. SOKÓŁ: Erwina Axera poszukiwania minionego czasu. „Nowe Książ.” 1985 nr 7/8, przekł. ang. pt.: Erwin Axer return to his past. [Przeł]. L. Wiewiórkowki. „Polish Art Studies”, Wr. 1987 [t. 8].</li> |
| <li> E. BANIEWICZ: Wartość indywidualnego doświadczenia. „Twórczość” 1992 nr 7/8 [dot. też serii drugiej].</li> | | <li> E. BANIEWICZ: Wartość indywidualnego doświadczenia. „Twórczość” 1992 nr 7/8 [dot. też serii drugiej].</li> |
− | <li> M. KABATA: Sztuka pamięci według A. „Nowa Europa” 1992 nr 9.</li> | + | <li> M. KABATA: Sztuka pamięci według Axera. „Nowa Europa” 1992 nr 9.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 172: |
Linia 183: |
| <li> E. BANIEWICZ: Wartość indywidualnego doświadczenia. „Twórczość” 1992 nr 7/8 [dot. też serii pierwszej].</li> | | <li> E. BANIEWICZ: Wartość indywidualnego doświadczenia. „Twórczość” 1992 nr 7/8 [dot. też serii pierwszej].</li> |
| <li> M. ZAGAŃCZYK: Opowiadane z pamięci. „Teatr” 1992 nr 4/5.</li> | | <li> M. ZAGAŃCZYK: Opowiadane z pamięci. „Teatr” 1992 nr 4/5.</li> |
− | <li> R. CIEMIŃSKI: Fenomen A. „Nowe Książ.” 1993 nr 5.</li> | + | <li> J. GODLEWSKA: Life and the theatre. „Le Theatre en Pologne = The Theatre in Poland” 1992 nr 3. </li> |
| + | <li> A. SCHILLER: Życie to łąka tematów. „Gaz.a Wybor.” 1992 nr 98. </li> |
| + | <li> J. SIERADZKI: Trzy teatry. „Polityka” 1992 nr 13. </li> |
| + | <li> R. WĘGRZYNIAK: Axer – nobilitacja anegdoty. „Tyg. Powsz.” 1992 nr 15. </li> |
| + | <li> R. CIEMIŃSKI: Fenomen Axera. „Nowe Książ.” 1993 nr 5.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 184: |
Linia 199: |
| <li> J. WAKAR: Reżyser i jego świat. „Życie Warsz.” 1998 nr 82.</li> | | <li> J. WAKAR: Reżyser i jego świat. „Życie Warsz.” 1998 nr 82.</li> |
| <li> M. RADGOWSKI: Autor, autor! „Dialog” 1999 nr 8.</li> | | <li> M. RADGOWSKI: Autor, autor! „Dialog” 1999 nr 8.</li> |
| + | <li> R. WĘGRZYNIAK: Rozpamiętywanie przeszłości. „Didaskalia” 1999 nr 29. </li> |
| <li>Zob. też Wywiady.</li> | | <li>Zob. też Wywiady.</li> |
| </ul> | | </ul> |
Linia 194: |
Linia 210: |
| <li> E. BUŁHAK: Obiad w Klubie Pickwicka. „Nowe Książ.” 2003 nr 11.</li> | | <li> E. BUŁHAK: Obiad w Klubie Pickwicka. „Nowe Książ.” 2003 nr 11.</li> |
| <li> [T. FIJAŁKOWSKI] LEKTOR: Los i pani Hauser. „Tyg. Powsz.” 2003 nr 45.</li> | | <li> [T. FIJAŁKOWSKI] LEKTOR: Los i pani Hauser. „Tyg. Powsz.” 2003 nr 45.</li> |
| + | <li> M. MIKOS: Salonów już prawie nie ma. „Gazeta Wyborcza” 2003 nr 265. </li> |
| <li> M. ZAGAŃCZYK: Uwagi o pamięci. „Zesz. Lit.” 2004 nr 2.</li> | | <li> M. ZAGAŃCZYK: Uwagi o pamięci. „Zesz. Lit.” 2004 nr 2.</li> |
| </ul> | | </ul> |
Linia 203: |
Linia 220: |
| <ul> | | <ul> |
| <li> E. BANIEWICZ: Felietony o rzeczach poważnych. „Twórczość” 2006 nr 8.</li> | | <li> E. BANIEWICZ: Felietony o rzeczach poważnych. „Twórczość” 2006 nr 8.</li> |
− | <li> K. NADANA: Nie ma racji abstrakcyjnych. A. o ciele i duszy Teatru. „Res Publica Nowa” 2006 nr 4.</li> | + | <li> K. NADANA: Nie ma racji abstrakcyjnych. Axer o ciele i duszy Teatru. „Res Publica Nowa” 2006 nr 4.</li> |
| <li> R. PACZOCHA: Kłopoty z wiekiem. „Dialog” 2006 nr 10.</li> | | <li> R. PACZOCHA: Kłopoty z wiekiem. „Dialog” 2006 nr 10.</li> |
| <li> M. SMOLIS: Lekcja klasy Erwina Axera. „Dziennik” dod. „Kultura” 2006 nr 38.</li> | | <li> M. SMOLIS: Lekcja klasy Erwina Axera. „Dziennik” dod. „Kultura” 2006 nr 38.</li> |
Linia 213: |
Linia 230: |
| | | |
| <ul> | | <ul> |
− | <li> [T. FIJAŁKOWSKI] LEKTOR: Na scenie świata. „Tyg. Powsz.” 2007 nr 2.</li> | + | <li> [T. FIAŁKOWSKI] LEKTOR: Na scenie świata. „Tyg. Powsz.” 2007 nr 2.</li> |
| <li> J. KOENIG: Świat Erwina Axera. „Teatr” 2007 nr 5.</li> | | <li> J. KOENIG: Świat Erwina Axera. „Teatr” 2007 nr 5.</li> |
| <li> J.R. KOWALCZYK: Wspaniałe portrety scenicznych osobowości. „Rzeczpospolita” 2007 nr 37.</li> | | <li> J.R. KOWALCZYK: Wspaniałe portrety scenicznych osobowości. „Rzeczpospolita” 2007 nr 37.</li> |
− | <li> J. PILCH: Przenikliwa proza A. „Dziennik” 2007 nr 16.</li> | + | <li> J. PILCH: Przenikliwa proza Axera. „Dziennik” 2007 nr 16.</li> |
| <li> M. RADZIWON: Erwina Axera sztuka opowiadania. „Gaz. Wybor.” 2007 nr 18.</li> | | <li> M. RADZIWON: Erwina Axera sztuka opowiadania. „Gaz. Wybor.” 2007 nr 18.</li> |
| </ul> | | </ul> |
Linia 228: |
Linia 245: |
| <li> P. BEM: Sens, ryzyko i radość teatru. „Teatr” 2011 nr 5.</li> | | <li> P. BEM: Sens, ryzyko i radość teatru. „Teatr” 2011 nr 5.</li> |
| <li> J. TARGOŃ: Wydawnictwo Literackie: Axer, Axer i Mrożek. „Rzeczpospolita” 2011 nr 55 dod. „Kraków” [dot. też.: E. Baniewicz: Erwin Axer. Teatr słowa i myśli].</li> | | <li> J. TARGOŃ: Wydawnictwo Literackie: Axer, Axer i Mrożek. „Rzeczpospolita” 2011 nr 55 dod. „Kraków” [dot. też.: E. Baniewicz: Erwin Axer. Teatr słowa i myśli].</li> |
| + | <li> M. PIEKUTOWA: Historia pewnej korespondencji. Erwin Axer: w stulecie urodzin. „Tyg. Powsz.” 2017 nr 48.</li> |
| + | <li> TAŻ: O korespondencji Erwina Axera i Sławomira Mrożka. „Teatr” 2017 nr 12.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |